En dan is het zomaar de laatste dag van 2014.
Het ging snel. Te snel. Maar niet zo snel als 2013. Hoewel. Jawel. Het ging minstens zo snel. Maar het jaar was leuker. Er gebeurde meer. Waardoor het minder erg is dat het zo snel ging. Denk ik.
Ik ging op reis! Naar Thailand. Ik maakte een ritje op de rug van een olifant, ik bezocht legio tempels, struinde door de madness van Bangkok en chillde op de stranden van Ko Tao. Op de terugweg had ik drie dolle dagen Dubai. Ik stond daar in het hoogste gebouw ter wereld en toen ik terugkwam was het pas februari.
Ik kreeg een vast contract! Tegen alle verwachtingen in. Honderd keer zeiden ze dat ik niet mocht blijven, maar ze konden me toch niet laten gaan. Ik mocht blijven. Ik solliciteerde intern en binnen twee weken had ik een andere functie. Hopsakee. Zo ging het. Zoals ik het wilde. Geen gedoe, gewoon stappen maken.
Ik ontmoette een leuke jongen. Ik was er aan toe. Aan een leuke jongen. Niet zomaar een jongen, maar een léúke. Geen over het paard getilde gladjanus. Geen overdreven arrogante kakbal. Geen gast die meteen een toekomst in een vinexwijk ziet. Nee, gewoon een doodnormale leuke jongen. Die ook nog knap is. Maar ik hoorde niets meer van hem. Ondanks alle pogingen die ik waagde. Hufter.
Maar 2014 was natuurlijk vooral het jaar van Lise. Van mijn nichtje. Mijn nichtje dat op 4 september van dit jaar werd geboren. Ik hield meteen van haar. Ik zie dingen van mezelf in haar (vooral haar zachte, dikke billetjes) en kan niet wachten tot ze groter wordt en ik leuke dingen met haar kan gaan doen. Ze lacht inmiddels, ze brabbelt, hele verhalen kan ze al vertellen met de blik in haar ogen, de geluidjes die ze maakt en haar voetjes waarmee ze enthousiast trappelt tijdens het vertellen. Ze is een schatje. Een superbaby!
Haar geboortejaar komt tot een einde. 2014. Ik ben er eigenlijk nog niet klaar mee. Met het jaar. Het is een verplicht afscheid en dat staat me niet aan. Ik doe liever dingen op mijn manier wanneer ik er aan toe ben. Verplichtingen geven me jeuk. Maar ik kan me verzetten wat ik wil en tegenstribbelen als een malle. Over iets meer dan twaalf uur is 2014 toch echt ten einde. En morgenochtend worden we gewoon weer wakker. Met een leeg boek voor ons. Met 365 lege pagina's. Die staan te popelen om beschreven te worden. Het boek van 2015. Terwijl 2014 nog niet af is en ook nooit af zal komen.
Evenals dit blogje. Meestal komt de slotzin van een stukje tijdens het schrijven vanzelf in mij op, maar nu komt ie niet. Geen slotzin. Geen pakkend eind. Gewoon helemaal geen eind. Net als 2014. Een jaar zonder eind...
