zaterdag 21 maart 2015

100% ANDALUSIË

Vanmiddag zat ik in het vliegtuig. Inderdaad onderweg naar Málaga.

Toen ik het vliegtuig binnen kwam zocht ik mijn. Stoel 14a. Een mooie stoel bij de vleugel en de nooduitgang pal achter mij en daardoor dus niet direct een passagier achter me. Een man was bezig zijn spullen te installeren en hield de boel een beetje op. Net toen hij ging zitten, kon hij weer gaan staan. Omdat ik voor hem langs moest. We zaten allebei op rijtje 14.

"Misschien hebben we geluk," zei hij tegen me toen ik plaatsnam en constateerde dat de plek in het midden nog leeg was.
"Misschien," antwoordde ik hem, me afvragend wat hij er precies mee bedoelde (erg toch, dat ik er altijd wat achter zoek als een man zoiets zegt?).

We gingen rijden, opstijgen en vliegen. Ik pakte de Linda uit mijn tas en begon hem te lezen. Ik las over Rossana en Bernhard jr. die non-hodgkin aan het overleven waren, de perikelen van Saskia Noort en haar zielige leven nu haar kids het huis uit zijn en ze óók al geen man heeft (haar thrillers zijn fantastisch, maar altijd dat eeuwige gezeik van haar over het niet hebben van een man. Get a life, denk ik dan), over moeders die hun pubers alleen thuislaten zodat ze feestjes kunnen bouwen zonder ouders en over één of andere man die schreef over zijn drie exen (de een een platte kont, de ander kleine tieten en de volgende helemaal klein van stuk. Even serieus. Waarom heb ik überhaupt nog een abonnement op de Linda?). Toen ik hem na dik een uur uit had, pakte ik mijn tas en pakte er een reisgids over Andalusië uit. Geleend van mijn vriendin M. 100% Andalusië getiteld.

De man naast me merkte het op. De steward liep langs en toen ik bij hem een kop koffie bestelde, pakte de man zomaar het boek van mijn uitgeklapte tafeltje.
"Mag ik?" vroeg hij.
"Natuurlijk", antwoordde ik, enigszins verbaasd.
Hij sloeg het boek open, bladerde naar een pagina en gaf het boek geopend aan mij terug, wijzend naar iets in het boek.
Ik keek naar wat hij aanwees en herkende het meteen.
"Dat bent u!" riep ik verrast uit.
De man knikte. Een beetje trots.
Zat ik toch zomaar opeens naast de schrijver van het boek! Hoe bizar.

We kwamen aan de praat. Vooral over hem. Eigenlijk alleen maar over hem. Hij gaf me wat tips en complimenteerde me met hoe goed ik voorbereid was. De plaatsen die hij noemde wist ik allemaal te liggen en ik was blij dat ik van hem hoorde wat ik vooral wel, maar ook beter niet kon doen. Ronda is duidelijk een moetje, Cadiz valt wel een beetje tegen, volgens hem. Sevilla is prachtig en hij raadde me een hotelletje bij het Alahambra in Granada aan. Ik omcirkelde het in het boek (sorry M, maar je ziet er echt bijna niks van) en vervolgens vertelde hij hoe hij in Spanje terecht was gekomen en toch ook weer terug naar Nederland was gegaan. Of ik wel wist dat ik een verouderde editie had en dat hij aan de nieuwste versie van 100% Andalusië geen bijdrage meer had geleverd. We spraken over het leven in Andalusië, de levensstijl van de bevolking, het toerisme, de verkiezingen van aanstaande zondag en de semana santa met de processies van volgende week. Ik luisterde aandachtig naar al het nieuws dat ik hoorde en ik wilde maar wat graag dat het vliegtuig meteen zou landen, zodat ik het allemaal kon gaan ontdekken.

Het viel stil. Hij las verder in zijn boek en ik in het mijne. Tijdens de landing noemde hij nog iets en nadat we stil stonden en het vliegtuig uitliepen heb ik hem niet meer gezien. Ik bedacht me dat zodra ik mijn tas van de bagageband had, de trein had gevonden, een kaartje had gekocht, op het juiste station aan was gekomen, in de regen naar mijn hostel was gelopen en aldaar ingelogd was op de wifi, ik metéén M zou appen.

En dat deed ik. En ik appte mijn familie. En nadat mijn nacho's op het terras kletsnat waren geregend, schreef ik meteen dit stukje.

1 opmerking :

  1. Kim mag ik tour tips en isbn nr van je boek. Even dacht is dat de schrijver het boek over de exen geschreven had. We gaan in mei

    BeantwoordenVerwijderen