zondag 10 april 2016

DANKBETUIGING

108 reacties op mijn Facebookpost die verwees naar mijn blogpost. Zeven reacties op de post zelf. Inmiddels 598 keer gelezen. Binnen een paar uur werd het mijn op een na best gelezen blog en daar is het blijven steken. Op een tweede plek. In 'n dag tieds.

Een overload aan reacties kwam meteen binnen. Ik wist niet wat er gebeurde. Mijn telefoon en laptop kregen in de loop van die maandag een plek in de hoek. Ik besloot 's avonds alles te lezen. Want elke keer als ik een van de apparaten opende waren er weer reacties bijgekomen en kwamen er weer tranen. Tranen van ontroering en verdriet. Maar ook omdat ik het bijzonder vond dat mijn stuk tekst door zóveel mensen gelezen werd en dat het zoveel teweeg leek te brengen. Dat ze vonden dat het goed geschreven was ook. Van die opmerking blijf ik altijd blozen, over welk schrijfsel uit mijn vingers dan ook.

Enórm veel kaartjes en steunbetuigingen ontvingen we. En nog steeds enorm veel berichten en kaartjes van mensen die vragen hoe het gaat. Ook uit onverwachte hoek. Oud-collega's, nieuwe collega's. Vriendinnetjes van vroeger en vriendinnen van nu. Kennissen, (verre) familie, buren. Families van vrienden. Honderden kaarten.

Mama ontving ze zelf al, toen ze ziek was. De kaarten bleven maar komen. Bizar hoe er met haar meegeleefd werd. Ze was geen prater, maar het deed haar zoveel. Dat zag je gewoon. Schuldig voelde zich zelfs. Omdat ze al die mensen had laten schrikken. De trend zette zich voort toen ze er eenmaal niet meer was. Ze had eens moeten weten.

Het is hartverwarmend te weten dat zoveel mensen meeleven. Feit is dat niemand exact weet waar we doorheen gingen en nog steeds gaan. Sterker nog, mijn beleving is anders dan die van mijn broers en andere familieleden. Maar dat maakt niet uit. Het gaat erom dat er aan je gedacht wordt. Dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. Die over je praten 's avonds tijdens het eten of 's ochtends bij het ontbijt. Die de moeite nemen om je te laten weten dat ze er zijn. Die een kaartje schrijven of een appje sturen. De een zegt veel, de ander weinig. De een kan het beter dan de ander. Maar dat het gedaan wordt is hartverwarmend. Dat zij de volgende dag gewoon weer opstaan, naar hun werk gaan en doorgaan met hetgeen ze altijd al deden, terwijl voor mij mijn hele leven plotsklaps op zijn kop staat, maakt ook niet uit. Zo is het nou eenmaal. Het is niet hun proces. Het is mijn proces.

Maar bij ieder kaartje dat in de bus lag, bij iedere bos bloemen die bezorgd werd, bij ieder appje dat ik ontving, bij iedere reactie op mijn blog en bij ieder mailtje dat in mijn inbox prijkte, werd ik bij iedere letter van al die hartverwarmende woorden die ik las emotioneel en voelde ik alleen maar warmte. Om nog maar te zwijgen van al die hartverwarmende knuffels, omhelzingen en zoenen die ik ontving van al die mensen die afscheid kwamen nemen van mam en ons sterkte kwamen wensen. De blikken in al die ogen. Van verdriet, meeleven en steun. Ik zou me nu anders voelen als jullie er niet allemaal waren geweest.

Het deed en doet mij nog steeds zoveel. Dank jullie wel.